Tereny obecnego Żoliborza należały aż po wiek XVI do usytuowanej po drugiej stronie Wisły parafii w Tarchominie. Łączył je wspólny trakt handlowy i przeprawa przez rzekę. W rzeczywistości korzystano z drewnianego kościoła we wsi Wawrzyszew, a później z kościołów staromiejskich. Największą osadę stanowiła wieś Polkowo, złączona w roku 1414 z wójtostwem Nowego Miasta Warszawy. W następnych wiekach wznoszono w tej okolicy ważne dla miasta budowle: wały miejskie (1770r.) zwane wałami Lubomirskiego, koszary Gwardii Pieszej Koronnej i Konwikt Pijarów, przeznaczony dla młodzieży pobierającej nauki w Collegium Nobilium.
Po upadku Powstania Listopadowego władze carskie podjęły decyzję o wzniesieniu w Warszawie cytadeli. W trakcie jej planowania zniszczono lub adoptowano do nowych celów dawną zabudowę okolicy. Na przedpolach cytadeli, ze względu na konieczność ostrzału, zakazano stawiania jakichkolwiek zabudowań. Ten stan rzeczy przetrwał aż do odzyskania niepodległości w roku 1918. Można więc powiedzieć, że współczesny Żoliborz narodził się w dużej części dopiero w okresie międzywojennym. Mieszkańcy trzech wielkich kompleksów osiedlowych: Żoliborza Oficerskiego, Żoliborza Dziennikarskiego i Żoliborza Urzędniczego należeli w większości do parafii nowomiejskiej lub do św. Stanisława Kostki. Żołnierze i oficerowie korzystali z posługi kapłańskiej w kościele garnizonowym na terenie cytadeli. Sytuacja uległa zmianie w czasie wojny, głównie na skutek zburzenia kościoła garnizonowego. Zaistniała potrzeba utworzenia nowej parafii dla powracającej do stolicy ludności.

Dnia 10 grudnia 1949 roku nowy metropolita warszawski, Prymas Polski, arcybiskup Stefan Wyszyński, podpisał dekret nr 6094. Jego treść brzmiała następująco:
Dla słusznych przyczyn, po wysłuchaniu, w myśl kan. 1416 i 1428 Kodeksu Prawa Kanonicznego, zdania Prześwietnej Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej oraz zainteresowanych na mocy kan. 1418 i 1427 wymienionego Prawa, erygujemy niniejszym z części terytorium parafii św. Stanisława Kostki i Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Warszawie, nową parafię pod wezwaniem Dzieciątka Jezus w Warszawie tak, że granice jej biegły będą następująco: lewym brzegiem Wisły do torów kolejowych, środkiem torów kolejowych do ulicy Mickiewicza, środkiem ulicy Mickiewicza do ulicy Potockiej, środkiem ulicy Potockiej do lewego brzegu Wisły;(…) 
Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem 25 grudnia 1949 r.

Pierwszy proboszcz i budowniczy parafii, ksiądz Bronisław Piórkowski, już kilka miesięcy wcześniej zawarł umowę z właścicielami działki przy ul. Czarnieckiego 15.
Tutaj powstała maleńka kaplica parafialna.

Parafia obejmuje tereny Żoliborza Oficerskiego i Żoliborza Dziennikarskiego, ograniczone liniami: ulic Mickiewicza, Potockiej, lewego brzegu Wisły i torów kolejowych.

Na terenie parafii mieszka ok. 10-12 tysięcy osób.
Znajdują się cztery szkoły:

We wszystkich tych szkołach odbywa się katechizacja.
Do bardziej znanych obiektów położonych w granicach parafii należy zaliczyć Cytadelę Warszawską, park im. Stefana Żeromskiego, gmach kina Wisła i klub sportowy Spójnia.